"Ο Θεός της 7ης ημέρας" | Λογοτεχνία - Δοκίμιο
 του Βασίλη Δαμουλάκη

www.facebook.com/kreisson.books

www.kreisson.eu

Απόσπασμα

(...)Όλα έχουν ένα κόστος, κάθε απόφασή μας. Το μεγαλύτερο κόστος είναι αυτό της ηθικής επιλογής, του σωστού, του καλού, της διαίσθησης που προσπερνάμε ή εναντιωνόμαστε. Καλό και κακό, ηθικό κι ανήθικο, δίκαιο κι άδικο, αλήθεια και ψέμα. Η ανάγκη, απ’ όποια διάσταση κι αν προσεγγιστεί, δεν παύει ποτέ να είναι ένα «Πρέπει». Πρέπει, γιατί!.. Οι φόβοι λένε «Μη». Μη, γιατί!.. Η ανάγκη κι ο φόβος αποσυνθέτουν την ύπαρξη καλού και κακού, ηθικού κι ανήθικου. Δεν μ’ αρέσουν τα «μη» και τα «πρέπει»!
Η διαίσθηση είναι μια στιγμιαία εκτυφλωτική αναλαμπή. Αν της δώσεις σημασία ψάχνοντάς την, γίνεται ένα εθιστικό ζωντανό φως, ακριβώς πάνω από ένα εντελώς αφώτιστο μονοπάτι, όπου ακόμα και σαν σκέψη το πρώτο βήμα θέλει θάρρος και πίστη. Πίστη στο ένστικτο, στη διαίσθηση, στον εαυτό. Θέλει γενναιότητα, γιατί ένα πάτημα ενάντια στο «πρέπει» και το «μη» απαιτεί δύναμη για κάθε συνέπεια, απαιτεί υπομονή, καθώς δεν υπάρχουν αποδείξεις για την αλήθεια, με κάθε ένδειξη να είναι ένα νοητικά αλλοιωμένο προϊόν, εξαιτίας του φόβου και της ανάγκης.
Είμαι ενάντια σε κάθε «μη» και «πρέπει», γιατί μ’ αρέσει να λέω «όχι». «Όχι» σε οτιδήποτε αληθοφανές. «Όχι» στο γοητευτικό. «Όχι» σε ψευδο-οργασμούς. «Όχι» σε οτιδήποτε με περιορίζει. «Όχι», γιατί η διαίσθηση μου δίνει ελευθερία και ελευθερία χωρίς κόστος δεν υπάρχει, ηθική χωρίς κόστος δεν υπάρχει! Αλήθεια φθηνή, δεν είναι αλήθεια! Εκεί ακριβώς, στο μεταίχμιο όλων των αντιθέτων, με την πειραγμένη ζυγαριά του νου, με το θαμπωμένο βλέμμα, έρχεται το δίλημμα που «πρέπει να λάβω θέση». Κάθε θέση κι άλλος δρόμος, κάθε δρόμος κι άλλες συνέπειες.
Ελευθερία δεν γνώρισα τι είναι, μα «κάτι» προερχόμενο από ένα «τίποτα» που έξυσα με οδηγεί σ’ αυτό που βλέπω, σ’ ένα διανόημα, σ’ αυτό που διαισθάνομαι. Ένα δίλημμα που πρέπει να περπατήσω επάνω του. Δεν επιτρέπω στο βήμα κίνηση με εντολή «μην κάνεις ένα συγκεκριμένο βήμα». Θα με οδηγήσει σε μια άγνωστη κατεύθυνση το άλλο βήμα, εκείνο που θα κάνω χωρίς σκέψη, μόνο και μόνο για ν’ αποφύγω αυτό του «μη»! Δεν επιτρέπω στο βήμα κίνηση με εντολή «πρέπει να κάνεις ένα συγκεκριμένο βήμα»! Με οδηγούν τα συναισθήματα, οι αισθήσεις, οι πόθοι, τα πάθη. Σήμερα λάθος! Σήμερα ανήθικος! Σήμερα ψέμα! Αύριο; Αύριο τι;
Η διαίσθηση μοιάζει με τη φιλοσοφία. Ένα τίποτα που γίνεται κάτι! Αρκεί να σκαλίζεις, αρκεί να θέλεις, αρκεί να ζεις, αρκεί να έχεις όρεξη για συνέπειες. Και ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν θα μάθουμε ποιος θα γελάσει τελευταίος. Ούτε κι εγώ ποτέ! Όμως, νιώθω πως δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου!
Ο θεός λέει «μη»! Η ζωή λέει «πρέπει»! Μα υπάρχω και εγώ! Κι ο Θεός, όπως κι η ζωή, με θέλουν να υπάρχω! Και ξαφνικά όλα αλλάζουν! Ο θεός και η ζωή αλλάζουν ρόλους, αλλάζουν λόγια κι εντολές. Κι εγώ πάντα στη μέση να συμπιέζομαι! …«Πρέπει» ο θεός! «Μη» η ζωή! Πάντα στην ίδια κόψη, πάντα ανάμεσα σε διλήμματα, σε αντιφάσεις, μέσα σε μια διαρκή ειρωνεία, να με τρελαίνουν! Χρόνος περπατημένος σε τεντωμένο σκοινί πάνω από χαλάσματα της φαντασίας, με τη λογική και τα συναισθήματα ενός τρελού να μου εξασφαλίζουν εναλλάξ ισορροπία, ελπίζοντας ότι θα μείνω όρθιος, για να μη πέσω, για να μην τσακιστώ, για να μην χαθεί η γοητεία. Απογοήτευση· που θα εμπνεύσει μια ξένη ελπίδα, άγνωστη, κρυστάλλινη, φως που αγγίζει τα πάντα κι ένα «τίποτα». Απογοήτευση που λυτρώνει απ’ τον φανταστικό γκρεμό που ακροβατώ. Μόλις τολμήσω να πέσω, βρίσκομαι πιο ψηλά από ποτέ, μένοντας εκεί, με τις οφθαλμαπάτες της μνήμης να με κρατούν γερά σ’ αυτό το φως, που ελπίδα δεν λέγεται, γιατί είναι ο προορισμός της ίδιας της ελπίδας, είναι το μετά της ελπίδας· όχι δεν ξαναγυρνώ. Σαπουνόφουσκες τα όνειρα, πλάνη ο γκρεμός. Κόβω το σκοινί! Η διαίσθηση τα εξαφάνισε όλα· κάθε ψευδο-ισορροπία, κάθε ψευδο-γκρεμό. Έκρηξη η λήθη! Θα μείνω εκεί χωρίς αμφιβολίες, χωρίς μαχαίρια στο λαιμό και θα ζήσω δύο ζωές! Θα ζω μαζί με τη διαίσθησή· για να μην πληγώνει η λογική τον άθεο εαυτό μου.
Υπάρχω και αποφασίζω, κάνω μια συμφωνία: να επιτρέπω στη διαίσθηση να μου μιλά, να της δίνω χώρο στον χρόνο – γιατί κι αυτή υπάρχει και θέλουμε το ίδιο, να έχουμε φωνή κι ελευθερία εμείς. Την εμπιστεύομαι, γιατί δεν την έχει αλλοιώσει κανένα μάτι και κανένας ξένος νους κι ούτε προλαβαίνει να τη μεταλλάξει κι ο δικός μου. Μου είναι πιστή! Όσες φορές κι αν την αγνοήσω, όσες φορές κι αν την αμφισβητήσω, αυτή πάντα με ακολουθεί, πάντα στον δεξί μου ώμο. Η διαίσθηση ζει κι αυτή μονάχα μια φορά, όπως εγώ. Υπάρχει μία και μοναδική φορά. Με συντροφεύει! Είναι ο Άγγελός μου! Ωδές μελωδικές το άκουσμά της, επικρατεί γαλήνη! Είναι δική μου, την εμπιστεύομαι και την πιστεύω! Κι όσο την πιστεύω, τόσο πιο δυνατό το φως της, τόσο τα δικά μου βήματα σταθερά. Με βούληση Πρέπει! Ελεύθερα βήματα! Δυο φορές ελεύθερα!(...)